لکنت زبان و علت این اختلال چیست؟

درباره لکنت زبان توصيف و تعريف لكنت و گرفتگی زبان:

یکی از مهم­ترین و متداول­ترین اختلالات تکلمی اختلال فصاحت کلام یا لکنت زبان است. بر اساس پنجمین راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، لکنت زبان اختلالی در فصاحت عادی و الگوی زمانی گفتار است که فرد را در کسب مهارت­های متناسب با سن و مهارت­های زبانی دچار مشکل می­کند. این آشفتگی با گذشت زمان ادامه می­یابد و با تکرارهای متعدد یا کشیدن اصوات و هجاها و سایر انواع عدم فصاحت کلامی شامل کلمات منقطع، وقفه ­های بی­صدا یا صدادار، درازگویی، ادای کلمات با فشار جسمی بیش از حد و تکرار کامل کلمات تک ­هجایی مشخص می­شود. این آشفتگی فصاحت با پیشرفت تحصیلی و شغلی یا ارتباطات اجتماعی فرد تداخل دارد. شدت این آشفتگی از موقعیتی به موقعیت دیگر فرق می­کند و در مواقعی که فشار و هیجان وجود دارد بیشتر است. آشفتگی فصاحت اغلب در مواقع قرائت شفاهی، آواز خواندن یا صحبت کردن با حیوانات خانگی و اشیاء بی­جان دیده نمی­شود (انجمن روانپزشکی آمریکا، 2013).

احساسات و نگرش فرد به عنوان رفتارهای گفتاری می­تواند بخش زیادی از اختلالاتی مانند لکنت زبان را توجیه کند.

درباه لکنت زبان

در ابتدا، لکنت ممکن است ناخوشایند و تکراری باشد، رفتارهای لکنت زبان به عنوان افزایش لکنت، احساس ناامیدی و شرم نیز ممکن است افزایش یابد، که منجر به سخنانی مداوم و شدید می­شود که مانع تسلط بر آن­ها می­شود (گیتار[1]، 2006).

فرد دارای لکنت زبان ممکن است نگرش منفی نسبت به خود داشته باشد، که از سال­های تجربه لکنت زبان آورده شده است، و آن­ها اغلب این نگرش ها را به شنونده­ ها نسبت می­دهند. رابطه بین لکنت زبان و احساسات در میان افرادی که لکنت دارند متفاوت است. برای بعضی از افراد، احساسات ممکن است به آن­ها کمک کنند علل لکنت زبان را جویا شوند و به­ دنبال درمان لکنت زبان بروند و برای برخی دیگر،

لکنت زبان ممکن است باعث احساساتی مانند: سرخوردگی، ترس و خشم شود (گیتار، 2006).

عوامل بروز لکنت زبان

لکنت زبان یک نوع اختلال در سامانه گفتاری انسان است که توسط عوامل مختلفی ایجاد می­شود و رفته رفته از حالت خفیف فاصله گرفته و شدید می­شود. تمامی سامانه­های شناختی و رفتاری ما از جمله زبان تا سن 10 سالگی شکل می­گیرد و لکنت عمدتاً در دوره کودکی ایجاد می­شود، یعنی زمانی که هنوز سامانه گفتاری شکل نگرفته است و یک حادثه نظیر شوک یا ترس و غیره می­تواند روی گفتار تأثیر بگذارد و حتی در برخی کودکان عادت­های بد گفتاری یا تقلید و تعامل  با فرد یا افراد لکنتی می­تواند کودک را دچار لکنت زبان کند و به دلیل عدم تکامل ذهنی و سامانه گفتاری در مسیر شکل­گیری گفتار کودک اختلال ایجاد کند. و کودک نمی­تواند مهارت­های گفتاری خود را کامل کند (تقی­زاده، 2016).

لکنت زبان معمولا در چه سنی بروز می کند؟

از این رو می­توان گفت که لکنت زبان معمولاً قبل از 12 سالگی نمود می­یابد، هرچند که در اکثر موارد از هجده ماهگی تا 9 سالگی قابل تشخیص است. همچنین، دوره اوج آن بین 2 تا 5/3  سالگی و 5 تا 7 سالگی است. افراد مبتلا به لکنت از ورود یا قرار گرفتن در موقعیت­هایی که نیازمند گفتار است، دوری می­کنند و در این مواقع علائم دستپاچگی و ترس نشان می­دهند و شدت لکنت زبان با عواطفی همچون خجالت، ناامیدی و ترس از ارزیابی اجتماعی منفی مرتبط است. آن­ها همچنین از مورد تمسخر قرار گرفتن توسط دیگران نگران هستند. افکار و باورهای نادرست از جمله احساس اجبار درونی برای کنترل لکنت، ترس از احتمال بروز لکنت زبان در هر لحظه و همچنین تصور دقت دیگران به لکنت زبان به میزان متفاوت در کلیه افراد دارای لکنت وجود دارد. به این ترتیب، یکی از مشهودترین و وخیم­ترین پیامدهای لکنت، ایجاد اضطراب بویژه در موقعیت­های اجتماعی است و این امر متقابلاً سبب تشدید و استمرار لکنت می­شود (آیورچ[2]، و همکاران، 2016).

تاثیر استرس بر لکنت زبان

استرس و اضطراب عامل تشدیدکننده لکنت زبان است و افزایش لکنت، خود افزایش استرس را به همراه دارد (توزنده جانی، و همکاران، 1390). از سوی دیگر، وقتی عامل استرس­ زا رندگی انسان را تحت تأثیر قرار می­دهد، حالات هیجانی و تفکرات فیزیولوژیکی فرد از حالت بهنجار خارج شده و فعالیت­های شناختی نیز آسیب­ پذیر می­گردد (بهرامی، نجاتی و پوراعتماد، 1391).

[1]. Guitar

[2]. Iroch