لکنت زبان روانی

دکتر بلانتون دلیل لکنت زبان را عوامل روانی می‌داند.

دکتر Wendell Johnson یک گفتارشناس و روان‌شناس آمریکایی بود که در دهه 1950 مطالعات زیادی در زمینه لکنت زبان انجام داد. او نظریه‌ای به نام “نظریه علم رفتاری لکنت” یا “تجربه‌گرایی درمان لکنت زبان” ارائه کرد که به عوامل روانی به عنوان دلیل لکنت زبان پرداخته است.

خلاصه نظریه دکتر بلانتون در مورد لکنت زبان روانی

به طور خلاصه، نظریه دکتر بلانتون بیان می‌کند که برخی از کودکان به دلیل تجربه‌های منفی در موقع صحبت کردن در محیط خانواده یا مدرسه، شروع به لکنت زبان می‌کنند. مثلاً، وقوع واکنش‌های منفی، تذکرهای مکرر یا فشارهای اضافه بر روی کودک به دلیل ناتوانی‌های اولیه او در زمینه گفتار می‌توانند از عوامل روانی باشند که لکنت زبان را تشدید می‌کنند.

با توجه به این نظریه، دکتر بلانتون روش‌های درمانی متمرکز بر تغییر نگرش‌ها و تجربیات کودک نسبت به گفتار ارائه می‌کرد. او اعتقاد داشت که با تغییر رفتارها و نگرش‌های منفی به سختی‌ها و تمرکز بر افزایش اعتماد به نفس و ارتقاء اطمینان کودک، می‌توان لکنت زبان را کاهش داد و مهارت‌های زبانی را تقویت کرد.

نظریه دکتر بلانتون در گذشته تأثیر بزرگی در زمینه درمان لکنت زبان داشته است. اما امروزه نظریه‌ها و روش‌های مشاوره گفتاری برای درمان لکنت زبان بسیار گسترده‌تر و گوناگون‌تر شده‌اند و عوامل مختلفی نظیر فیزیولوژیک، زبان‌شناختی و شناختی نیز مورد توجه قرار می‌گیرند.